آشيانه اي براي دوست

دوش می‌آمد و رخساره برافروخته بود

تا کجا باز دل غمزده‌ای سوخته بود

جامه‌ای بود که بر قامت او دوخته بود

و آتش چهره بدین کار برافروخته بود

گر چه می‌گفت که زارت بکشم می‌دیدم

که نهانش نظری با من دلسوخته بود

در پی اش مشعلی از چهره برافروخته بود

الله الله که تلف کرد و که اندوخته بود

آن که یوسف به زر ناسره بفروخته بود

یا رب این قلب شناسی ز که آموخته بود

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: